Przemarsz wszystkich zapomnianych

Dziś widziałem Kwazimodo.

Nie daleko przeszedł drogą.

Ciężkie brzemię dźwigać musiał,

gdyż mu garb zawzięcie chrupał.

Przecież człowiek jest kalką,

a tu proszę. Idzie pieszo.

Lecz po chwili spoglądania.

Widzę już innego drania,

który skrada się jak Hrabia.

Niosąc dziecię z obłąkania.

Po przechadzał się ulicą.

Nagle, puf. I już zniknął.

Popatrzyłem sobie w niebo.

A tam frunie jakieś drzewo.

To leciała Baba Jaga.

Na swej miotle do sprzątania.

A tuż za nią bzyczy pszczoła.

I zawzięcie kogoś woła.

Jeszcze jakiś dziadek w tiarze.

Co swą różdżką dobrze włada.

Chciałem podejść trochę bliżej,

ale tylko się zderzyłem

Z jakimś starym King gorylem.

A za wielkim tym zwierzakiem,

mumia tapla się swym piachem.

Co za dziwny wieczór miałem,

Już się bałem, że zaspałem.

A do tego tłum dziwaków

pozdrawiają jak chomika.

Coś dziwnego mnie szarpnęło,

a to przecież nic wielkiego.

Schylam się i patrzę dobrze,

a tam mały krasnal rośnie.

Czy to czary? Czy fantazje?

Ale Romek z Julcią właśnie

pod pierzyną sobie leżą,

na dywanie jakimś lecą.

Same dziwy i streszczenia,

a tu kleks się w mysz zamienia.

Tyle bajek przeleciało.

A mnie księciu wita śmiało.

I podchodzi do mnie blisko,

ja się dziwie, bom jest psisko.

Straszne ciarki przeleciały,

Ja się włączam do parady.

Idę zaraz za Zawiszą,

który macha ciągle brzytwą.

Patrząc w prawo, zobaczyłem.

Jak Kot w butach już kłusuje.

Za mną jeszcze pełna chmara.

Bo i hiena tam się skrada.

Mało tego, patrzę dalej.

A tam mamut idzie w parze,

z jakimś smokiem który w szparze,

miał osiołka w jakimś darze.

 Same bajki i fantazje

przeszły przez ulice właśnie.

Tak więc łbami tylko kręcę,

bo nie widzę mitów jeszcze.

Może w tyle się schowały

leśne Drzewce no i Driady.

Przecież nic dziwnego jeszcze,

bo tu wszędzie idą wieszcze,

i bajarze i pisarze.

I muzycy, i pieśniarze.

A do tego jeszcze jedni.

Ci - filmowcy jacy przedni.

Z Oscarami sobie pędzą

bo dyskusją już zanęcą.

A na przedzie Wieszcz prowadzi

chmarę wszystkich i nie kadzi.

Ciągle widzę z jaką dumą

niesie  sztandar: PRECZ Z KOMUNĄ!