Dziś widziałem Kwazimodo.
Nie daleko przeszedł drogą.
Ciężkie brzemię dźwigać musiał,
gdyż mu garb zawzięcie chrupał.
Przecież człowiek jest kalką,
a tu proszę. Idzie pieszo.
Lecz po chwili spoglądania.
Widzę już innego drania,
który skrada się jak Hrabia.
Niosąc dziecię z obłąkania.
Po przechadzał się ulicą.
Nagle, puf. I już zniknął.
Popatrzyłem sobie w niebo.
A tam frunie jakieś drzewo.
To leciała Baba Jaga.
Na swej miotle do sprzątania.
A tuż za nią bzyczy pszczoła.
I zawzięcie kogoś woła.
Jeszcze jakiś dziadek w tiarze.
Co swą różdżką dobrze włada.
Chciałem podejść trochę bliżej,
ale tylko się zderzyłem
Z jakimś starym King gorylem.
A za wielkim tym zwierzakiem,
mumia tapla się swym piachem.
Co za dziwny wieczór miałem,
Już się bałem, że zaspałem.
A do tego tłum dziwaków
pozdrawiają jak chomika.
Coś dziwnego mnie szarpnęło,
a to przecież nic wielkiego.
Schylam się i patrzę dobrze,
a tam mały krasnal rośnie.
Czy to czary? Czy fantazje?
Ale Romek z Julcią właśnie
pod pierzyną sobie leżą,
na dywanie jakimś lecą.
Same dziwy i streszczenia,
a tu kleks się w mysz zamienia.
Tyle bajek przeleciało.
A mnie księciu wita śmiało.
I podchodzi do mnie blisko,
ja się dziwie, bom jest psisko.
Straszne ciarki przeleciały,
Ja się włączam do parady.
Idę zaraz za Zawiszą,
który macha ciągle brzytwą.
Patrząc w prawo, zobaczyłem.
Jak Kot w butach już kłusuje.
Za mną jeszcze pełna chmara.
Bo i hiena tam się skrada.
Mało tego, patrzę dalej.
A tam mamut idzie w parze,
z jakimś smokiem który w szparze,
miał osiołka w jakimś darze.
Same bajki i fantazje
przeszły przez ulice właśnie.
Tak więc łbami tylko kręcę,
bo nie widzę mitów jeszcze.
Może w tyle się schowały
leśne Drzewce no i Driady.
Przecież nic dziwnego jeszcze,
bo tu wszędzie idą wieszcze,
i bajarze i pisarze.
I muzycy, i pieśniarze.
A do tego jeszcze jedni.
Ci - filmowcy jacy przedni.
Z Oscarami sobie pędzą
bo dyskusją już zanęcą.
A na przedzie Wieszcz prowadzi
chmarę wszystkich i nie kadzi.
Ciągle widzę z jaką dumą
niesie sztandar:
PRECZ Z KOMUNĄ!
